اگر بطور معمول به صندوق دریافت خود سر بزنید، خواهید دید که ایمیل‌های مختلفی از آدرس‌های آشنا و ناآشنا دریافت کرده‌اید. فارغ از این که این آدرس‌ها را بشناسید یا خیر، همگی آنها یک ساختار مشخص و استاندارد دارند. در این مقاله قصد داریم ابتدا با ساختار استاندارد آدرس ایمیل آشنا شویم. در ادامه، با انواع مختلف پسوند ایمیل آشنا خواهیم شد و یاد می‌گیریم چطور از روی آدرس ایمیل تشخیص بدهیم که فرستنده از طرف کجا ایمیل فرستاده است.
ساختار ایمیل
تمامی آدرس‌های ایمیل به صورت استاندارد ساختاری به شکل زیر دارند:
local-part@domain
هر آدرس ایمیل از کنار هم قرار گرفتن یک بخش با نام local-part، یک علامت @ و یک بخش دیگر با نام domain ساخته شده است. افراد برای فرستادن پیام به یکدیگر، باید آن‌را به آدرس ایمیل هم ارسال کنند و پیام‌هایی که می‌خواهند ارسال کنند را از طریق آدرس ایمیل خود بفرستند. ترکیب local-part@domain منحصر به فرد است و فقط نشان دهنده یک آدرس ایمیل یکتا است.
بخش اول یا local-part ایمیل
می‌تواند متعلق به یکی از موارد زیر باشد:
- یک فرد خاص (مثلا: a.alavi که در اختیار آقای علوی است)
- یک لیست ایمیل (مثلا: staff که یک لیست ایمیل شامل تمام کارکنان یک مجموعه است)
- یک تیم یا واحد سازمانی (مثلا: support در اختیار افراد تیم پشتیبانی است)
- یک سمت شغلی (مثلا: CIO که در اختیار مدیرمالی یک مجموعه است)
بخش local-part از آدرس ایمیل می‌تواند حداکثر شامل 64 کاراکتر و ترکیبی از حروف (بزرگ و کوچک) انگلیسی، اعداد و برخی کاراکترهای خاص مانند ! # $ % & ‘ * + – / = ? ^ _ ` { | باشد. البته کاراکترهای خاص نمی‌توانند در ابتدا یا انتهای local-part قرار بگیرند یا دوبار پشت سر هم تکرار شده باشند. همچنین کاراکترهای دیگری نظیر ” ( ) , : ; < > @ [ \ ] هم ممکن است در شرایط خاصی استفاده شوند ولی عموما به دلیل این که ممکن است توسط بسیاری از خدمات دهندگان سرویس ایمیل غیر مجاز باشند، به‌کار برده نمی‌شوند. همچنین باید توجه داشت که در یک آدرس ایمیل، حروف بزرگ و کوچک یکسان درنظر گرفته می‌شوند و به عبارت بهتر، در یک آدرس ایمیل حساسیتی روی حروف بزرگ و کوچک انگلیسی وجود ندارد.
نکته: بهتر است در قسمت local-part آدرس ایمیل از کاراکترهای خاص زیادی استفاده نشود، چون علاوه بر ناخوانا شدن آدرس ایمیل، این احتمال وجود دارد که بسیاری از دریافت کنندگان آدرس ایمیل شما را مجاز ندانند و امکان تبادل پیام را به شما ندهند.
دامنه یا پسوند ایمیل
قسمت domain یک آدرس ایمیل که به دامنه یا پسوند هم شناخته می‌شود، مجموعه‌ای حداکثر با 253 کاراکتر است. دامنه، معرف یک فضا در بستر اینترنت است که در مالکیت یک سازمان، یک شرکت یا یک ارائه‌دهنده سرویس ایمیل قرار دارد.
دامنه می‌تواند ترکیبی از حروف (بزرگ و کوچک) انگلیسی، اعداد و کاراکترهای خاصی مانند – و . باشد. البته همانند local-part، برای ایجاد دامنه با کاراکترهای خاص هم قوانینی وجود دارد که بصورت تخصصی در RFC 1035، RFC 1123، RFC 2181 و RFC 5892 ارائه شده است.
دامنه، شامل این سه سطح است:
- زیر دامنه یا sub-domain
- دامنه سطح دوم یا second-level domain
- دامنه سطح بالا یا top-level domain
به عنوان مثال، در دامنه mail.appeyk.com بخش‌های مختلف دامنه با . از هم جدا شده اند.
شناخت مالک سرویس ایمیل از روی دامنه
یکی از روش‌هایی که می‌توانید با آن سرویسی که فرستنده ایمیل استفاده کرده است را تشخیص دهید، توجه به نام دامنه است.
دامنه‌ها ممکن است متعلق به یک شرکت ارائه دهنده ایمیل رایگان مانند گوگل و یاهو یا هات میل باشند. به این نوع ایمیل‌ها ایمیل رایگان می‌گویند.
کسب و کارهای معتبر همگی از ایمیل سازمانی و ایمیل‌های اختصاصی با دامنه اختصاصی خودشان استفاده می‌کنند. بنابراین، می‌توانند برای تمام کاربران خود آدرس ایمیل اختصاصی ایجاد کنند. دریافت کننده پیام با دیدن نام دامنه اختصاصی، یا با جستجوی نام دامنه به راحتی می‌تواند در مورد شرکت یا سازمانی که صاحب آن دامنه است اطلاعات بیشتری کسب کند. البته در ادامه خواهیم دید که قسمت آخر دامنه یا top-domain هم می‌تواند نشان دهنده حوزه کاری یک سازمان یا شرکت باشد. برخی از متداول‌ترین پسوندهای دامنه را با هم مرور می‌کنیم:
1- پسوندهای عمومی
این پسوندها امکان ثبت و استفاده عمومی بدون هیچ محدودیت در محتوا و کاربری دارند. برخی از پسوندهای عمومی شامل موارد زیر است:
| com. | مخفف Commercial، برای استفاده بنگاه‌ها و شرکت‌های تجاری |
| org. | مخفف Organizations، مختص ارگان‌ها و مراکز غیرانتفاعی |
| net. | مخفف Network، ارائه دهندگان خدمات شبکه و خدمات اینترنتی |
| info. | مخفف information، سایت‌های اطلاع‌رسانی و عمومی |
| pro. | مخفف Professional برای افراد حرفه‌ای مانند دانشمندان علم فیزیک، حسابداران، حقوق‌دانان و … |
| biz. | مخفف Business، برای کسب‌و‌کارها به ویژه خدمات مربوط به تجارت الکترونیکی |
| name. | مناسب برای اشخاص حقیقی و سایت‌های شخصی |
| mobi. | برای پایگاه‌های فروش و سرویس‌دهی محصولات موبایل |
2- پسوندهای اختصاصی
این نوع پسوندها محدودیت دارند و تنها افراد یا سازمان‌هایی با فعالیت خاص می‌توانند از آن استفاده کنند. چند نمونه از این پسوندها را در زیر با هم ببینیم:
| travel. | مخصوص شرکت‌ها و سازمان‌های ارائه‌دهنده خدمات مسافرتی |
| edu. | مخفف Education، برای دانشگاه‌ها و موسسات آموزشی |
| tv. | مناسب برای شبکه‌های تلویزیونی و ماهواره‌ای |
| int. | مخفف International، حوزه اینترنتی سازمان‌های بین‌المللی |
| gov. | مخفف Government، مربوط به نهادهای دولتی کشورها |
3- پسوندهای ملی
هر کشور با استفاده از کد اختصاری‌اش امکان ثبت دامنههای اختصاصی را دارد که فقط ساکنان آن کشور مجاز به استفاده از آن هستند. مثلا چند نمونه از دامنههای اختصاصی کشورمان در جدول زیر ارائه شده است:
| حروف ir برگرفته از ابتدای کلمه iran است. | |
| co.ir. | دامنه مخصوص سازمان‌ها و شرکت‌های غیر دولتی و خصوصی |
| ac.ir. | وزارت علوم، وزارت بهداشت، مجلس شورای اسلامی، شورای عالی انقلاب و موسسات آموزش عالی |
| sch.ir. | مدارس، موسسات آموزشی و سایر سازمان‌های آموزشی |
| net.ir. | مختص شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات شبکه |
| gov.ir. | بخش‌های اجرایی موسسات و وزارتخانه‌ها و سازمان‌های زیرمجموعه قوای مجریه، مقننه و قضایی |
| org.ir. | انجمن‌های علمی، سازمان‌های غیرانتفاعی رسمی و موسسات بین‌المللی ثبت‌شده |
| id.ir. | اشخاص حقیقی تابع جمهوری اسلامی |
انواع پسوندهای دامنه در کشورهای مختلف
هر کشورری یک پسوند مختص به خود دارد که معمولا دو حرفی بوده و مخفف نام همان کشور هستند. در جدول زیر اسامی تعدادی از دامنههای معروف کشورها آورده شده است:
| ژاپن | jp. | بلژیک | be. |
| کره جنوبی | kr. | ایالات آمریکا | us. |
| یونان | gr. | کانادا | ca. |
| مالزی | my. | امارات عربی | ae. |
| مصر | eg. | اتحادیه اروپا | eu. |
| اسپانیا | es. | فرانسه | fr. |
| استرالیا | au. | بریتانیا | gb. |
| هلند | nl. | سوئیس | ch. |
| هند | in. | چین | cn. |
| عراق | iq. | ترکیه | tr. |
| افغانستان | af. | ایتالیا | it. |
